ఆమె వెళ్ళిపోయింది…
అందరూ మరిచిపోయారు…
కానీ, నేను మాత్రం మరిచిపోలేకపోయాను.
మన స్నేహం మొదలైన చోట…
మన కలలు బట్టలపై వేసుకున్న చోట…
ఇప్పటికీ ఒక ఖాళీ కుర్చీ కనిపిస్తుంది.
ఆ కుర్చీ మీద ఇప్పటికీ ఎదురు చూస్తున్నాను…
ఆమె తిరిగి వచ్చి “హాయ్” అని పలుకుతుందేమో అని.
ప్రతి రోజు ఉదయం ఆ కుర్చీని చూసి నవ్వుతాను…
ప్రతి రాత్రి దాన్ని చూసి కన్నీరు చిందిస్తాను.
అప్పుడప్పుడు ఆ కుర్చీ మీద ఆమె రూపం కనిపించేదిలా అనిపిస్తుంది…
కానీ అది కల… కాని నిజం కాదు.
ఇప్పుడు తెలిసింది —
కొన్ని కుర్చీలు ఖాళీగానే ఉంటాయి…
కొన్ని మనసులు ఖాళీగానే మిగులుతాయి.
Ending Message:
“ఎప్పటికీ తిరిగి రాని వారికోసం…
మనసు లోపల చిన్న చోటు ఖాళీగానే ఉంటుంది…”
